مدیریت سلامت عاطفی در یک رابطه

محتوا

• رسیدن به مکان عمیق تری از معنا و صمیمیت به معنی کار بیشتر است
• قلمروهای دوران کودکی خود را بررسی کنید تا مشکلات روابط خود را بررسی کنید
• ما جهان را از دریچه شرایط بر اساس دوران کودکی خود می بینیم
• برای شروع بهبودی خود ، سبک های دلبستگی شخصی خود را درک کنید

روابط از نظر ویژگی های اعتیادآور و ترک ، دارای یک حالت طبیعی جذابیت و نتیجه است که با تجربه یک دارو قابل مقایسه است. در ابتدا ، این تازگی از انگیزه و تمایل به گذراندن هرچه بیشتر زمان با فرد ، توجه به جزئیات و یادگیری آنچه می توانیم ، آشنا شدن با بدن ، بدن ، ذهن و روح پشتیبانی می کند. کیفیت و امید به زندگی رابطه فعلی ما بر اساس سلامت آن چیزی است که ما معتقدیم مستحق آن هستیم و از آنچه از دیگران می ترسیم یا به آن اعتماد داریم. داشتن یک ازدواج قوی یا تعهد بلند مدت ما را ملزم می کند که نحوه مدیریت سلامت عاطفی خود و همچنین شریک زندگی خود را تصدیق کنیم.

رسیدن به مکان عمیق تری از معنا و صمیمیت به معنی کار بیشتر است

تجربه اولیه یک رابطه جدید شدید می شود و چیزی که ما همچنان به دنبال آن هستیم و مشتاق آن هستیم به دلیل لذت بخش بودن آن. ما در تازگی فردی که با او هستیم ، احساس ارتباط و سرزندگی می کنیم. نمی توانیم به اندازه کافی از آنها استفاده کنیم. این عشق است ، این اعتیاد به مواد شیمیایی در بهترین حالت خود است ، این بدن ماست که با شخص دیگری در ارتباط است. با این وجود هیچ ارتباطی در کره زمین وجود ندارد که بتواند این دوره اولیه سرخوشی و سعادت را تحمل کند. در مقطعی ، اجتناب ناپذیر اتفاق می افتد. برای "ارتقاء سطح" ما باید آسیب پذیر باشیم و در آنجا سرگرمی آغاز می شود.

تخمین زده می شود که در جایی بین علامت 12-18 ماه در یک رابطه ، ما شروع به عادی سازی یکدیگر می کنیم. ما مانند ابتدا از نظر شیمیایی وابسته نبوده ایم. ما الگوهای رفتاری را در نظر می گیریم. ما بر اساس سابقه و تجربیات مشترک خود شروع به ساخت داستان درباره شخص می کنیم. تازگی از بین رفته است و ما دیگر همان عجله ای را که قبلاً انجام می دادیم تجربه نمی کنیم. رسیدن به مکان عمیق تری از معنا و صمیمیت به معنای کار بیشتر است ، و مهمترین آن نیاز به گسترش آسیب پذیری ما است. و آسیب پذیری به معنای خطر است. بر اساس تجربیات گذشته خود ، ما رابطه را از دریچه ترس های آموخته شده یا اعتماد امیدوارانه خواهیم دید. تعیین آنچه انتظار دارم و نحوه ایفای نقش من در رقص صمیمیت با اولین تجربه من از عشق و صمیمیت ، یعنی دوران کودکی آغاز می شود. (رول چشم را اینجا وارد کنید).

قلمروهای دوران کودکی خود را بررسی کنید تا مشکلات روابط خود را بررسی کنید

ما عمدتاً ناخودآگاه در زندگی خود گول می زنیم که چرا با این شیوه واکنش نشان می دهیم و پیام ها را درونی می کنیم. همه ما منحصر به فرد هستیم و زندگی خود را از طریق الگوهای مرجع خود اداره می کنیم و مرجع ما چیزی است که در جوانی آموخته ایم.

به عنوان یک درمانگر ، من با پرسیدن س questionsالات شروع به کشف این الگو با مشتریان خود می کنم. در جوانی در خانه شما چگونه بود؟ دمای احساسی چقدر بود؟ عشق چه شکلی بود؟ درگیری ها چگونه حل شد؟ آیا مادر و پدر شما حضور داشتند؟ آیا از نظر احساسی در دسترس بودند؟ عصبانی بودند؟ خودخواه بودند؟ آیا آنها مضطرب بودند؟ آیا آنها افسرده بودند؟ مادر و پدر چگونه با هم کنار آمدند؟ نیازهای شما چگونه برآورده شد؟ آیا احساس می کردید دوست داشتنی ، تحت حمایت ، امن ، در اولویت هستید؟ احساس شرم کردی؟ ما به طور معمول مسائل درون خانواده را معذور می دانیم ، زیرا اوضاع اکنون خوب است ، آن زمان ، چگونه می تواند در بزرگسالی من تأثیر بگذارد ، آنها ارائه کردند و غیره. همه اینها بسیار درست است ، اما اگر شخصی بخواهد بفهمد چرا آنها واقعاً مفید نیست احساس و رفتار خاصی دارد

اگر افراد آماده بررسی علت رابطه خود هستند و آنچه باید برای بهبود و بهبود نه تنها در رابطه بلکه در درون خود در نظر بگیرند ، باید از خماری دوران کودکی خود مطلع شوند و بدانند که چگونه خود را درگیر می کند. در زندگی آنها کاوش ، از طریق روشی کنجکاو بدون قضاوت ، چگونه ما در کودکی با محیط خود سازگار شدیم تا از نوعی ارتباط اطمینان حاصل کنیم و چگونه ارزش نیازهای خود را با عشق و پذیرش بی قید و شرط تفسیر کردیم.

من از مشتریان خود دعوت می کنم تا در دوران کودکی خود قدم بگذارند ، تا شاید آنچه را که در حال رخ دادن است مشاهده کنند و آنها را در یک فیلم تماشا کنند و آنچه را که می بینند توصیف کنند. باز هم تکرار می کنم ، نه برای سرزنش بلکه برای درک و یافتن راهکارهایی برای ترمیم قبل از خماری از خرابکاری های دوران کودکی اتحادیه های امروزی.

ما جهان را از دریچه شرایط بر اساس دوران کودکی خود می بینیم

برای لحظه ای در نظر بگیرید که در طیفی از شدت ، هر یک از ما دارای نوعی آسیب وابستگی رشدی هستیم که در همه جنبه های زندگی ما خونریزی می کند. در کودکی ، ما آنچه را که مراقبان اصلی ما الگو قرار می دهند ، ادغام می کنیم و بر اساس نحوه برخورد و تربیت ما ، برای خود ارزش قائل می شویم. ما در کودکی در حالت بقا هستیم. تلاش ما این است که ارتباطی با مراقبین خود برقرار کنیم ، و ما نمی بینیم که رفتار سازگارانه موقت در کودکان ممکن است در بزرگسالان تبدیل به رفتارهای دائمی ناسازگار شود. علاوه بر این ، ما جهان را از دریچه شرایطی می بینیم که بر اساس آن چیزی است که دوران کودکی ما به ما دستور داده بود برای آن آماده شویم. نقشه های بقای ما شکل می گیرد و انتظارات ناخودآگاهی ایجاد می کند که داستانی که ما در دوران کودکی با آن آشنا شدیم همان چیزی است که در زندگی ما نشان داده خواهد شد.

اگر من با یک مراقب پایدار از نظر عاطفی بزرگ شوم ، بدون استرس ، در رسیدگی به نیازهای من سازگار باشد و درک درستی از احساسات داشته باشم ، در این صورت بیشتر مستعد امنیت روابط خود هستم. درگیری ها و آزمایش ها تجربه خواهند شد ، اما تعمیر امکان پذیر است زیرا من از طریق مراقب خود آموخته ام که چگونه از این طریق استفاده کنم و از آن نترسم. این به انعطاف پذیری و قدرت من در مدیریت احساسات می افزاید ، دانستن اینکه ترمیم امکان پذیر است و من می توانم بدون واکنش ضعیف ، با ناراحتی کنار بیایم. من اعتماد به نفس ، عزت نفس سالم ، مرزهای سالم ، تنظیم عاطفی و روابط سالم خواهم داشت.

اگر بزرگ شوم و احساس نکنم که چگونه به مردم وابسته باشم ، گاهی اوقات احساس امنیت و دوستی می کنم ، گاهی اوقات آشفته یا توهین آمیز ، در این صورت تمایل دارم پیامی را درونی کنم که باید آن را حل کنم تا دیگران در کنار من باشند. من مردم لطفا ، من به طور کلی هرگز راحت نیستم ، مضطرب هستم. من بسته به قوام احساس ناامنی می کنم و در اثر هرگونه تغییر جزئی در خلق و خو یا روحیه ایجاد می شود. اگر رفتارها تغییر کند و احساسات کم شود ، ترک و طرد شدن را درونی می کنم. وقتی شخصی سرد و دور می شود و ارتباط برقرار نمی کند ، این مانند مرگ است و برای من هرج و مرج احساسی ایجاد می کند.

اگر من از راه هایی غفلت کرده یا رها شده باشم که در صورت انتظار هر چیزی باعث درد و ناراحتی زیادی شود ، احساسات و انتظارات را می بندم ، بنابراین احساس امنیت و آرامش خود را حفظ می کنم. تنها با اتکا به خودم اطمینان بیشتری خواهم داشت و اقداماتی که به وابستگی به دیگران متمایل است باعث ایجاد استرس می شود. من موانع عظیمی برای ارتباط و نیازها ایجاد می کنم و به هیچکس اعتماد نمی کنم. احساسات تهدیدی در دنیای من هستند. نزدیک شدن بیش از حد یک نفر یک تهدید است زیرا احساسات من در معرض خطر است. اگرچه من آن را می خواهم ، از آن می ترسم. اگر همسرم احساساتی شود ، من بیشتر برای حفظ خود تعطیل می شوم.

هر فرد در جایی در این محدوده قرار دارد. طیفی را در نظر بگیرید که ارائه سالم و مطمئن نقطه وسط آن است ، و مضطرب ، از نظر احساسی در یک طرف ناامن و از سوی دیگر اجتناب ناپذیر ، در نقطه دیگر. بسیاری از شکست های رابطه محصول یک فرد مضطرب و اجتناب ناپذیر است که عاشق می شود و با گذشت زمان کافی ، این آسیب پذیری ها نمایان می شوند و هر فرد شروع به تحریک دیگری در یک چرخه بی پایان می کند ، زیرا در بیشتر موارد ما به الگوهای نیازهای صمیمیت خود ناآگاه هستیم.

برای شروع بهبودی خود ، سبک های دلبستگی شخصی خود را درک کنید

در زمانی که نیاز به ارتباط عمیق تری است ، زخم های دلبستگی به صورت ارگانیک ظاهر می شوند و شروع به تحریک و ایجاد عوارض می کنند. بدون آگاهی ، آسیب می تواند برگشت ناپذیر باشد زیرا هر دو طرف به راحتی مسئولیت مشکلات درون رابطه را بر عهده طرف مقابل می گذارند ، در حالی که در واقع هر دو به سادگی از الگوهای بقا که در طول زندگی خود به آنها تکیه کرده اند ، سرپیچی می کنند. آنها به سادگی در معرض افشای قرار نگرفتن یک شریک صمیمی قرار گرفته اند.

هنگامی که مشتریان مشارکتی من شروع به ارزیابی و درک سبک های دلبستگی شخصی خود می کنند ، می توانند فرایندی را برای بهبود و بهبودی آغاز کنند که از رابطه ای معتبر که شایسته و آرزوی آن هستند پشتیبانی کند. خود درمانی امکان پذیر است و با شروع این فرآیند کشف ، امید به زندگی رابطه می تواند بهبود یابد. خماری دوران کودکی ما درمانی دارد.